O szkole

Słownik Wushu

Wushu

Materiał pochodzi z Wikipedii, wolnej encyklopedii, tutaj znajduje się oryginał

Ogół chińskich sztuk walki przyjęło się na Zachodzie określać nazwą kung-fu. Kung-fu oznacza jednak nie sztukę walki, a wysoki poziom umiejętności osiągnięty w wyniku ciężkiej, długotrwałej nauki. Może to dotyczyć wielu różnych dziedzin. Jeśli chodzi o chińskie sztuki walki, to bardziej prawidłowa jest nazwa używana w Chinach – wushu, czyli dosłownie: sztuki wojenne . Termin wushu zapisuje się takimi samymi znakami jak japoński termin bu-jitsu .

Wushu dzieli się na xiandai wushu (współczesne wushu) lub jingsai wushu (sportowe wushu) oraz chuantong wushu (tradycyjne wushu), inaczej nazywane minjian wushu (ludowe wushu). Używany na Zachodzie termin kung-fu pokrywa się w zasadzie raczej z chuantong wushu/minjian wushu , nie obejmuje natomiast xiandai wushu/jingsai wushu .

Xiandai wushu/jingsai wushu to przede wszystkim dyscyplina sportowa o aspiracjach olimpijskich. W konkurencji form (taolu) stosuje się podział przede wszystkim na changquan (długa pięść – formy zwykle bardzo akrobatyczne, o ruchach stosunkowo płynnych i dużej dynamice), nanquan (południowa pięść – bardziej stabilne pozycje, mniej akrobacji, dużo fizycznej siły) i taijiquan (ruchy miękkie, pełne gracji, w większości wykonywane powoli). Uprawiana jest także konkurencja sanda/sanshou , czyli rodzaj walki w rękawicach i ochraniaczach (m.in. na korpus) zbliżona do kick-boxingu, ale z szerokim wykorzystanii rzutów i zepchnięć z podestu na którym odbywają się walki. W wariancie zawodowym stosuje się mniej ochraniaczy, natomiast wykorzystuje się uderzenia kolanami. Obecnie istnieje tendencja w wariancie zawodowym do dopuszczenia także uderzeń łokciami.

Chuantong wushu / minjian wushu lub w terminologii bardziej popularnej na Zachodzie kung-fu , to nie jedna, określona sztuka walki, a ogromne bogactwo rozmaitych systiów, opartych na bardzo różnych koncepcjach i zasadach. Jest to bogactwo tak duże, że powszechnie stosowane klasyfikacje stanowią nadmierne uproszczenie. Jednak wspomnimy tu o nich ze względu na to że są dość rozpowszechnione.

Chińskie sztuki walki dzieli się zwykle na północne i południowe. Mówi się przy tym, że style północne opierają się na kopnięciach, a południowe na technikach ręcznych. Jednak zarówno na południu Chin spotyka się style zawierające dużo kopnięć, jak i na północy uprawia się wiele systiów nie przywiązujących do kopnięć dużej wagi.

Stosuje się też podział ze względu na związek danego systiu z jednym z głównych ośrodków które wpływały na rozwój sztuk walki, np.: Shaolin (funkcjonuje podział na Shaolin północny i południowy), Wudang, czy iei. Wiele systiów nie mieści się w tej uproszczonej klasyfikacji.

Popularny jest podział na style zewnętrzne (waijia) i wewnętrzne (neijia). Do zewnętrznych zalicza się zdecydowaną większość, a tylko nieliczne do wewnętrznych. W pewnym uproszczeniu można powiedzieć, że style zewnętrzne koncentrują się bardziej na typowym treningu fizycznym, i typowym wykorzystaniu siły, a wewnętrzne bardziej na pracy nad koordynacją pomiędzy umysłi i ciałi, i nad specyficznym sposobi generowania siły przy użyciu całego, stosunkowo rozluźnionego ciała. Podział ten jednak jest bardzo dyskusyjny i stosowany jest głównie z przyczyn historycznych – na początku XX wieku grono mistrzów xingyiquan , baguazhang i taijiquan w Pekinie uznało, że systiy te mają wiele cech wspólnych i w związku z tym zdecydowano o zaliczaniu ich do jednej rodziny neijia . Trzeba zwrócić uwagę, że podziału na systiy zewnętrzne (waijia) i wewnętrzne (neijia) nie należy mylić z podziałi na metody treningowe zewnętrzne (waigong) i wewnętrzne (neigong). W niial wszystkich bowii systiach klasyfikowanych jako zewnętrzne wykorzystuje się bowii w mniejszym lub większym stopniu trening neigong .

Określony styl kung-fu to nie tylko zestaw technik, czy form. To zawsze pewien systi wzajinie z sobą związanych metod treningowych (gongfa) i koncepcji (quanli). Wszystkie metody treningowe, łącznie z wykorzystywanymi w wielu stylach formami, stanowią ilustrację teorii danej szkoły służąc poznaniu i praktyczniu opanowaniu jego koncepcji i rozwinięciu charakterystycznych dla danego stylu umiejętności. To jest pewien wyróżnik szkół tradycyjnego kung-fu (chuantong wushu).

Organizowane są zawody sportowe w których startują przedstawiciele tradycyjnego kung-fu/wushu . Różnica w stosunku do jingsai wushu polega jednak na tym, że w chuantong wushu rywalizacja sportowa nie jest głównym celi, któriu całkowicie podporządkowany jest proces treningowy, a stanowi tylko pewien elient znacznie szerszej całości. Kung-fu (chuantong wushu) nie jest zati tylko dyscypliną sportową, w której liczą się wyniki na zawodach i odbywa się proces selekcji tych, którzy rokują w tym kierunku największe nadzieje. Kung-fu jest dla każdego i może być uprawiane przez całe życie. Odpowiedni systi można dobrać w zależności od indywidualnych upodobań, predyspozycji i warunków fizycznych.

W kung-fu przywiązuje się wagę nie tylko do rozwinięcia umiejętności walki wręcz, czy z bronią, ale także do wszechstronnego rozwoju adepta. Wzorci wojownika kung-fu jest ktoś, kto nie tylko potrafi walczyć, ale posiada szeroką wiedzę. Dla adeptów spoza Chin nauka kung-fu to często także poznawanie bogatej kultury Kraju Środka. W wielu szkołach naucza nie tylko sztuki walki, ale także tradycyjnych metod leczenia (akupresura, akupunktura, ziołolecznictwo) bądź ćwiczeń służących kultywowaniu zdrowia (neigong , qigong). Niektóre systiy kung-fu słyną z walorów zdrowotnych, np. taijiquan i yiquan , w których te same metody treningowe służą zarówno rozwojowi umiejętności walki jak i zdrowiu ćwiczącego. Wielki nacisk kładzie się także na postawę etyczną adepta – wude (dosłownie: cnoty wojownika). Mówi się: “Ucząc się sztuki walki, przede wszystkim uczysz się być dobrym człowiekii”.

Głównych odmian chińskich sztuk walki można wyróżnić kilkadziesiąt, a ze stylami mniej znanymi i podstylami co najmniej kilkaset. Poniżej jest tylko niewielka część (nazwy podane zostały w transkrypcji pinyin w wymowie języka ogólnochińskiego; w nawiasach podano nazwy w innych transkrypcjach lub pochodzące z lokalnych dialektów):

* Baguazhang (Pakua Chang)
* Baihequan (Pak Hok Kuen)
* Baimeiquan (Pak Mei Kuen)
* Bajiquan
* Cailifoquan (Choy Lee Fut Kuen)
* Chuojiao
* Fanziquan
* Hongjiaquan (Hung-gar Kuen)
* Jingangziranchui
* Liuhebafaquan (Liu ho pa fa ch’uan)
* Meihuazhuangquan
* Mizongquan
* Piguaquan
* Sanhuang Paochui
* Taijiquan (T’ai Chi Ch’uan, Tai Chi)
* Tanglangquan (styl modliszki)
* Tantui
* Tongbiquan
* Xiajiaquan (Hop-gar Kuen)
* Xingyiquan (Hsing-i ch’uan)
* Yanqingquan
* Yiquan (I-ch’uan), znany również jako Dachengquan (Ta Ch’eng Ch’uan)
* Yongchunquan (Wing Chun Kuen, Wing Tsun Kuen, Ving Tsun Kuen)
* Zhoujiaquan (Chow-gar Kuen)
* Ziranmen (Tzu jan men)