Kung-Fu

Fanzi Quan

Fanzi Quan

Fanzi Quan znany jest też pod inną nazwą Bashanfan (8 błyskawicznych pięści).
Nazwa ta wzięła się od ośmiu podstawowych błyskawicznych ruchów,
wyprowadzanych w zawrotnym tempie. Praktyk Fanzi Quan zasypuje przeciwnika gradem
zróżnicowanych uderzeń pod zaskakującymi kątami.

Wu Mu jest przydomkiem sławnego generała Yue Fei którego za swojego twórcę uważa
wiele stylów Kungfu. Mimo iż wielu uważa generała Yue Fei za twórcę Fanzi Quan,
nie ma żadnych źródeł historycznych potwierdzających taką tezę.
Wczesne wzmianki o Fanzi Quan pochodzą z książki „Nowa Rozprawa o Sztukach Bojowych” (Jizao xinshu)
napisanej przez anty-japońskiego generała Qi Jiguang z dynastii Ming. W książce tej pisze:
„Wśród historycznych walk na pięści można wymienić: 32 pozycje Chang Quan Cesarza Taizu dynastii Song,
Liubu Quan (Pięść sześciu kroków), Hou Quan (Pięść Małpy), E’quan itp. O ile nazwy są różne,
o tyle formy w zasadzie są te same. Na dzień dzisiejszy do najskuteczniejszych styli zaliczyć należy:
72 pozycje rodziny Wen, 36 pozycji klinującej pięści, 24 pozycje badającej pięści, 8 błyskawicznych pięści i 12 zwartych ruchów.”

Stara nazwa Bashanfan była używana w dynastii Ming. Z relacji generała Qi jasno wynika że Bashanfan
już za czasów dynastii Ming był kompletnym i perfekcyjnym stylem Kungfu. Rdzeniem współczesnego
Fanzi Quan jest właśnie stare Bashanfan z jego technikami „8 strzelających pięści”.
Za dynastii Qing, Fanzi Quan było popularne w północnych Chinach, szczególnie w rejonach Raoyang,
Lixian i Gaoyang prowincji Hebei. Za panowania Cesarzy Xianfeng i Tongzhi (1851-1874) z dynastii Qing,
w Raoyang Hebei żył pustelnik Zhao Canyi (patrz – artykuł o Chuojiao).
Zhao był ekspertem zarówno Fanzi Quan jak i Chuojiao (Dźgające stopy).
Swoją wiedzę zaczął przekazywać rodzinom Duan i Wang. Podczas gdy braci Duan nauczał Chuojiao,
braci Wang nauczał Fanzi Quan. W późniejszym okresie obie rodziny ćwiczyły razem ucząc się
wzajemnie poznanych styli. O ile Fanzi Quan szczególny nacisk kładzie na walkę pięściami
o tyle Chuojiao specjalizuje się w walce nogami. Dzięki wzajemnym naukom oba style przeniknęły
się wzajemnie, przez co obecnie wielu ekspertów Fanzi Quan ćwiczy jednocześnie Chuojiao.
Fanzi Quan rozprzestrzeniło się szybko na całą prowincję dzieląc się na wiele różnorodnych podsystemów.
Sławę zyskał sobie styl „Koziołkująca pięść szponów orła” będący kombinacją stylu Orła oraz Fanzi Quan.
W stylu tym w momencie uderzania dłoń zamyka się w pięść zaś w momencie wycofywania szarpie szponami orła.
Innym sławnym stylem jest Ditang Fanzi Quan będący połączeniem Ditang Quan  i Fanzi Quan.
Łączy on w sobie grad uderzeń Fanzi z różnorodnością metod walki na ziemi (upadki, przewroty,
zapasy, rzuty, podcięcia, klinowanie nóg i kopnięcia z leżenia) z jakich sławne jest Ditang Quan.
Ponieważ w Ditang Quan jest wiele technik Chuojiao (Dźgające stopy) wyprowadzanych z leżenia
na ziemi czasami nazywany jest Ditang Chuojiao. Wielu praktyków Chuojiao Fanzi włącza przez to
do swojego repertuaru Ditang Quan. Przez to te trzy systemy (Chuojiao, Fanzi, Ditang)
ćwiczone są zarówno jako systemy odrębne, jak i w charakterze jednego zbiorczego stylu pod nazwą Chuojiao Fanzi.
Oprócz tego powstało wiele innych kombinacji stylów: Shaolin Fanzi Quan, Długi Fanzi Quan,
Krótki Fanzi Quan, Yanqing Fanzi Quan, Fanzi Quan elastycznej dłoni itp.
Wiele z tych styli przenika się wzajemnie przez co często są traktowane jako jeden styl
pod ogólną nazwą Fanzi Quan.

Fanzi Quan kładzie nacisk na współistnienie zewnętrznych i wewnętrznych sił i energii.
Ćwiczenia angażują obiegi powietrza przenoszonego wewnątrz ciała przez system oddechowy,
naczynia krwionośne i „sieć energetyczną”. Zgodnie z zasadami Chińskiej medycyny,
te trzy kanały/sieci przenikają się wzajemnie wspomagane pracą umysłu.
Praktycy Fanzi Quan „zakorzeniają” się w podłożu czerpiąc z nóg siłę przekazywaną
do rąk zasypujących przeciwnika gradem uderzeń. Formy są wykonywane rytmicznie
poprzez przeplatanie akcji gwałtownych wolnymi, zaś ciągłych zerwanym rytmem ruchu.
Ćwiczący Fanzi Quan preferują walkę „bezpośrednią”, wybierając swobodnie pomiędzy
twardością a miękkością. Uderzeniu ręką towarzyszy szybki krok z którego generowana jest siła.
Ciało się kuli obchodząc w zwarciu przeciwnika, zaś pięści nigdy nie uderzają bezcelowo.
Zawsze wycofująca się pięść stara się uderzyć w ruchu powrotnym zmieniając gwałtownie jego kąt.
Formy są krótkie i zwięzłe, ruchy szybkie i zwinne złożone w zwarte układy o różnorodnych kombinacjach.
Obserwator odnosi wrażenie jakby cała forma została wykonana „w jednym oddechu”
przepleciona różnorodnymi gwałtownymi sztuczkami, szybka jak tornado.